หลวงพ่อกับเณรน้อย

หัวข้อ : หลวงพ่อกับเณรน้อย ข้อความ : หลวงพ่อกับเณรน้อย นิทานเรื่องหลวงพ่อกับเณรน้อย เป็นเรื่องเล่าแบบเป็นตอน ๆ เกี่ยวกับความฉลาดแกมโกงของเณรน้อยที่ชอบแกล้งและเอาชนะหลวงพ่อ (ที่ไม่ค่อยฉลาด ไม่ทันคน) แต่ว่า การแกล้งผู้อื่น การเอาชนะผู้อื่นด้วยกลโกงแบบนี้นั้น เป็นสิ่งที่ไม่ดี ดังนั้น ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ อย่างไรก็ตาม นิทานเรื่องหลวงพ่อกับเณรน้อย ก็มีลักษณะเฉพาะตัวของมัน เป็นเรื่องเล่าที่มีมนต์ขลัง เป็นเรื่องเล่าที่สนุกสนานบันเทิงอีกแนวหนึ่งในนิทานอีสาน เซินม่วนสะล่ะล่ะ...... จาก : สมบัติ ศรีสิงห์ - 05/09/2003 21:16

ข้อความ : ตอนหลวงพ่อกินขี้ไก่ (กรุณาอ่านเป็นสำเนียงอีสาน) มื้อหนึ่ง ตอนเช้า ก่อนหลวงพ่อสิออกไปบิณฑบาต กะได้สั่งเณรน้อยว่า “น้อย น้อย หลวงพ่อสิไปบิณฑ์บาตเด้อ อยู่กุฏิกะให้เบิ่งดีๆ อย่าให้ไก่มาขี้ใส่เด้อ คันไก่มาขี้ใส่ได้ เดี๋ยวสิลงโทษอย่างหนัก ” แล้วกะเข้าไปบิณฑ์บาต เณรน้อยกะเลยวางแผนอุบายแกล้งหลวงพ่อ กะคือ เอาน้ำอ้อยย่วย ไปหยอดไว้หม่องฮั่นหม่องหนี่ เริ่มตั้งแต่บ่อนคันได พุ่นน่ะขึ้นมา หยอดให้คือกองขี้ไก่ หยอดแล้วแล้ว กะคอยเฝ้าไล่ไก่บ่ให้ขึ้นกุฏิบักอย่างดี พอประมาณเวลาที่หลวงพ่อสิกลับมา เณรน้อยกะทำท่าบ่ได้อยู่เฝ้ากุฏิ ไปย่างเล่นอยู่ทางอื่นเสย ว่าส่ำสา หลวงพ่อกลับมา เห็นกองน้ำอ้อยย่วย ว่าแม่นขี้ไก่ เลาสูนวะสั่น ฮ้องหาเณรน้อยว่า “น้อยเอ้ย น้อย เจ้าไปเฮ็ดหยังอยู่ไสเดียวเนียะ เป็นหยังจั่งบ่มาเฝ้ากุฏิ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่เต็มเลยเนี่ย” พอเณรน้อยมาแล้ว หลวงพ่อกะเลยทำโทษ ให้เณรน้อย กินขี้ไก่ เณรน้อยกะทำเป็นอิดออดบ่อยากกิน แต่ในที่สุดกะกิน เอามือต้วยกองนั่นแล้วกะกองนี่ มากินอย่างเป็นตาแซบ “ฮู๊ แซบ ๆ ฮู้ หวานดี แซบ..” หลวงพ่อเห็นเณรน้อยกินเป็นตาแซบ กะเลยถามว่า “มันแซบอีหลีติน้อย มันบ่เหม็นติ” “แซบอีหลีครับหลวงพ่อ ลองชิมเบิ่งครับ” หลวงพ่อกะเลยเอามือต้วย มาลองชิมเบิ่ง “โฮ้ หวาน หอม แซบดี.... อืม ขี้ไก่มันกะแซบปานนี้ตั้วหนิแมะ คันฮู้จั่งซี้ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่กุฏิแต่โดนแล้ว......... มื้อลุน บ่ต้องไล่มันเด้อน้อย ปล่อยให้มันมาขี้ใส่หลาย ๆ โลดเด้อ ” เณรน้อยกะหัวย่ามอยู่ในใจ นั่นแหล่ว มื้อลุน ก่อนหลวงพ่อสิเข้าไปบิณฑบาต กะสั่งเณรน้อยอีกว่า “น้อย ๆ มื้อนี้ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่กุฏิหลาย ๆ เด้อ” เณรน้อยกะเลยหนีไปหาเล่นอยู่หม่องอื่น ปล่อยให้ไก่ขึ้นมาขี้ใส่กุฏิ ตามคำสั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อกลับจากบิณฑบาต เห็นไก่แตกแซว ๆ อยู่เทิงกุฏิ กะดีใจบักอย่างใหญ่ เลาติดใจรสชาติขี้ไก่มื้อวาน กะเลยค่อย ๆ ย่อง ไปหาขี้ไก่ เทิงย่าน ไก่มันตื่นหนีลงกุฏิไปก่อนกะพ่องกัน เลากะเอามือต้วยขึ้นมาเลียกิน “เอ๊ะ กองนี้มันคือบ่แซบหว่า เป็นเหม็น ๆ นำ” เลาสงสัย แล้วกะหยับไปหาชิมกองอื่นต่อไป.... เณรน้อย กะจอบเบิ่งอยู่เด้ ฮ้องถามหลวงพ่อว่า “เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ แซบบ่” “เป็ง เหม็ง ๆ ฉ่ง ๆ (เป็นเหม็น ๆ ส้มๆ)” หลวงพ่อเบ๋ปากตอบ เณรน้อยเลากะหัวย่าม ย่าม แหล่วเนาะ “ไผว่าขี้ไก่มันแซบ... ขี้ไก่มันบ่แซบเดิก....(บ่เคยซิมดอกว้า)...กั๊ก ๆ ๆ ๆ ...(เสียงหัวเด้หนิ) ” หลวงพ่อกะเสียฮู้เณรน้อย (มื้อลุนมาฟังตอนต่อไปเด้อ)